Tofino

Het weekend staat voor de deur, het is zaterdagmorgen. Als we wakker worden gaan de gedachten meteen even terug naar wat we gisteren hebben beleefd tijdens de Whale watching tour.
Na het normale ochtendritueel gaan we naar de eetzaal voor het ontbijt. Dit is de eerste plek waar het ontbijt inbegrepen is. Hierna pakken we onze spullen weer in de auto en checken uit. Bij een heerlijke temperatuur van 19 graden rijden we, om kwart voor tien, Campbell River uit. Margreet rijdt het eerste stuk. Via de grote snelweg Highway 19 rijden we terug richting Nanaimo.
Na ongeveer 90 kilometer verlaten we de snelweg en rijden we een provinciale weg die ons van de oost- naar de westkant van het eiland zal brengen. Een snelweg schiet lekker op maar is eigenlijk heel saai. We zitten nog maar een 20 kilometer op deze weg als het Cameron Lake voor ons opduikt. We gaan even uit de auto om de benen te strekken en dit mooie stuk natuur te bewonderen. Hier staan hele dikke bomen. We weten dat het nog maar een klein stukje moet zijn naar Mc Millan provinciaal park. In dit park bij Cathedral Grove gaan we een wandeling maken. Hier staat de dikste en oudste boom van het park, met een omtrek van maar liefst 9,5 meter. De hoogte weet ik niet, maar de camera moest op panoramastand om de boom op de foto te krijgen. Overal liggen omgewaaide woudreuzen. Op nieuwjaarsdag van 1998 zijn tijdens een gigantische storm veel van deze bomen omgewaaid. Het spreekwoord over hoge bomen en veel wind is hier wel op zijn plaats.
We gaan verder naar de westkust. Ondertussen heb ik mijn lange broek verwisseld voor een korte want de temperatuur loopt op naar 28 graden.

Op een gegeven moment zien we op een parkeerplek een aantal campers en auto’s staan. De ervaring leert ons dat er dan vaak wat interessants te zien is. Zo ook hier: weer een waterval die met kracht tussen de rotsen doordendert. Springend van rots op rots ,van lavasteen, kunnen we heel dicht bij de waterval van de Ellis rivier komen.
Na deze tussenstop wordt de weg weer kronkeliger. We moet tussen bergen door om de westkust te bereiken. Wanneer we langs het grote Kennedymeer rijden weten we dat we bijna bij de westkust zijn. Langs de kust rijden we nog een 25 kilometer naar het noorden. Meteen als we Tofino binnenrijden zien we aan de rechterhand het Marine West Motel. De jongedame achter de incheckbalie meldt dat het internet wel werkt maar niet snel is, je geduld wordt op de proef gesteld. Hier hebben we een kamer met een keuken erin en een aparte zit- en slaapkamer. Ook hebben we een terras je met twee tuinstoelen. Jammer dat we dit op het noorden hebben. Omdat het ook hier nog 25 graden is en we toch van de zon willen genieten, brengen we de stoelen naar de parkeerplek en zitten daarna in het zonnetje te lezen en te puzzelen.
Na het doen van wat boodschappen in het dorp koken we onze eigen maaltijd.
Ondertussen probeert Margreet onze belevenissen van Nanaimo en Campbell River op onze weblog te plaatsen. De tekst gaat, al is het met moeite. Maar de foto’s, dat lukt echt niet: een uur en twee pogingen later houden we op.
’s Avonds rond een uur of negen lopen we nog een rondje om het dorp te verkennen, tegen zonondergang zijn we bij één van de havens aangekomen waar we genieten van het ondergaan van de zon terwijl de zeehondjes voor de pier zwemmen.

Als ik de volgend morgen de gordijnen openschuif, is het zonnetje al flink bezig de temperatuur omhoog te drukken. Honderd meter van ons appartement is Jacks Pub en restaurant, hier kunnen we aanschuiven voor het ontbijt. Het tweede adres waar het ontbijt erbij zit.
Na het ontbijt besluiten we naar één van de stranden te gaan. Vancouver Island heeft aan de westkust diverse stranden. Het zijn trouwens de enige zandstranden in British Columbia. Op de parkeerplek bij het Chesterman Beach is het al druk met surfers. Maar het strand is zo gigantisch groot dat je alle ruimte hebt. Ondanks de aangename 23 graden en dat het zondag is, vinden we hier de rust. In Nederland zouden we badlaken aan badlaken liggen op de stranden. Hier zit een Canadees gezin vijftien meter verderop, en dan weer honderd meter niemand. Een aantal zwarte vogels, die op roeken lijken, zijn brutaal. Als de surfers in het water proberen ze de tassen open te krijgen op zoek naar eten. Ook onze Canadese buurman heeft dit al eens meegemaakt. Nu krijgt hij een andere tegenslag: een hond zeikt over zijn rugtas. Na een paar uur puzzelen, lezen en luieren en kijken naar de surfers maken we nog een flinke strandwandeling en genieten van ook deze prachtige kant die Canada biedt.
Later in de namiddag maken we nog wandeling door Tofino. In deze stad/dorp wonen 1700 mensen. Hoofdzakelijk leven ze van toerisme en visserij. Alles doet een beetje denken aan de Hippie-tijd. Relax staat ze bijna op het voorhoofd geschreven. Veel zie je surfers van een jaar of vijftig die dezelfde lange haren en baard nog hebben als dertig jaar geleden. Het motto van deze plaats is: Half tempo en dubbel genieten.
Na een biertje op het terras bij Jack besluiten we ook hier te avondeten. Vanmorgen luieren op het strand , vanavond dineren aan de haven met uitzicht op de besneeuwde bergtoppen in de verte: wat is het leven toch mooi.

Maandag is weer een reisdag. Vandaag gaan we van Tofino aan de westkust naar Victoria in het uiterste zuiden. De reis is 320 kilometer, maar duurt viereneenhalf uur. Het weer is weer prachtig, zonnig en19 graden.
Vancouver Island heeft maar drie grote wegen. Aan de oostkust de 19 die van Victoria, via Campbell River, naar Port Hardy gaat. Aan de westkust de weg van Ucluelet naar Tofino. En om deze twee te verbinden ligt van oost naar west de Highway 4. Deze laatste die we eergisteren gekomen zijn gaan we nu dus terug. Er is geen andere optie. En dat voor een eiland zo groot als Nederland.
Voor we het eiland oversteken komen we langs Long Beach, het langste strand van Vancouver Island. Dit strand is dertien kilometer lang. Ook hier moeten we over complete bomen, drijfhout wat aangespoeld is op het strand, klimmen om op het strand te komen. Enige tientallen jaren terug zag dit strand er wit uit door alle witte schelpen en de kalk daarvan, maar doordat de badgasten zoveel schelpen mee naar huis namen heeft het strand tegenwoordig een geel- bruine kleur gekregen. We proberen hier nog een paar mooie foto’s te maken maar de damp, die vanuit de grote oceaan het strand opkomt, maakt het bijna een beetje mistig.
Na bijna 150 kilometer komen we bij Parksville aan de oostkust. In dit stadje zoeken we naar één van de eerste kerken die hier gebouwd is aan het eind van de 19e eeuw. Maar zelfs na aanwijzingen van een local hebben we deze niet kunnen vinden.
We vervolgen onze rit naar Victoria. Ondertussen geeft de temperatuurmeter in de auto 29 graden aan. Net voor Victoria gaan we langs bij het vistitor centre, de VVV, in Duncan. We hebben gelezen dat hier in de buurt een centrum moet zijn waar je van alles te weten kunt komen over de First Nations, de oorspronkelijke bewoners. De vriendelijke mevrouw van de VVV weet wat we bedoelen. Maar na een telefoontje moet ze ons teleurstellen. Het centrum is op maandag en dinsdag gesloten.
We rijden naar ons hotel, De Days Inn. Eindelijk weer een adres waar het internet naar behoren werkt. Na plaatsen van de foto’s bij de vorige weblog gaan we naar een restaurant genaamd GLO. Hier hebben we heerlijk gegeten.

Groeten,
Jan