Victoria en Vancouver

Nog maar één volle dag op Vancouver Island en dan begint onze terugreis alweer, via Vancouver! Het is dinsdag, met zonnig weer, een graad of 21. Na het ontbijt (ik pannenkoeken met fruit, Jan een supergrote omelet met toast en aardappeltjes) besluiten we Victoria in te gaan. We moeten met de auto omdat het hart van het centrum te ver weg is om te lopen. We parkeren de auto bij Beacon Hill Park, een groot park, helemaal in het zuiden van Victoria. Victoria ligt zo ver zuidelijk op Vancouver Island, dat je, als je naar het oosten kijkt, al onder de grens van Canada zit en dus naar Amerika kijkt! We willen dit eigenlijk vastleggen op wat mooie foto’s, maar wat blijkt: de zeedampen zijn zo heftig dat het mistig lijkt, de mistflarden trekken over het strand en een deel van het park. Jammer, maar we kijken vanmiddag wel weer even. Victoria doet erg Brits aan, met dubbeldekkerbussen, de huizen in de cottage-stijl, de bloementuinen.

Een dik kwartier later zijn we in hartje Victoria, bij het Royal Museum van British Columbia. Hier kunnen we tentoonstellingen bekijken over de First Nations, hun talen en de latere ontwikkeling van British Columbia. Ik ben vooral benieuwd naar de talen, hoeveel dat er zijn, of en hoe ze in stand blijven. Het museum is erg licht en ruim opgezet, met duidelijke plattegronden wat waar te zien is. Maar goed ook, want het is zo groot dat je gemakkelijk zou kunnen verdwalen. Bij de First Nations is de verdieping ingericht in verschillende delen, van kunstvoorwerpen tot kleding en van talen tot cultuur. Erg mooi en indrukwekkend en vooral erg toegankelijk gepresenteerd met duidelijke informatie erbij. Bij de talen blijkt dat er in British Columbia heel veel First Nationsgebieden zijn met 34 talen in nog 19 dialecten. De talen zijn vooral mondeling gebruikt en worden pas sinds een tiental jaren vastgelegd (opgenomen) en opgeschreven. Het blijkt dat er maar een paar talen zijn waar lesboeken van zijn, dus je kunt wel nagaan dat het erg moeilijk is om de talen te laten voortbestaan. Leuk om te kijken naar paralellen en verschillen met het Frysk….

Kort samengevat hebben de First Nations veel last van de ontdekkingsreizigers en latere immigranten gehad. De First Nations geloven dat je een beter mens wordt als je veel geeft en deelt, waar andere volkeren (toen en ook nu) vooral geloven in het bezit: dit botst nogal dus. Daarnaast hebben de immigranten veel ziektes meegebracht waar de First Nations niet immuun voor waren, dus overleden ze aan relatief simpele ziektes als waterpokken. In ongeveer 50 jaar tijd is een ruime helft van de First Nations overleden. De immigranten hebben vervolgens hun cultuur en normen opgelegd aan de First Nations, die bijv. gevangenisstraf kregen als ze hun eigen talen, cultuur en tradities toch in ere hielden. Ik voel me er plaatsvervangend beschaamd over….. Later zijn er verschillende overeenkomsten gesloten waarbij de First Nations rechten kregen, zoals eigen reservaten, stemrecht (pas in 1949!). Het recht van het gebruik van een eigen taal in alle uitingen, voor alle doelen is een artikel in de wetten van de United Nations. Gelukkig is er meer aandacht voor deze minderheid, nu maar hopen dat ook zij hun kansen nemen.

Na al deze informatie gaan we naar de verdieping over de ontwikkeling van de natuur en de dieren, van ijstijden, mammoeten etc. Ook dit is erg mooi en toegankelijk ingericht.
Een uur later zijn we zo gevuld met informatie dat we maar een ding willen: naar buiten! We wandelen wat door Victoria, genieten van de uitzichten, het lekkere weer, de gigantisch grote privé-jachten (ongelooooflijk, zo groot!). We wandelen terug naar de auto, via het grote Beacon Hill Park en zien onderweg verschillende dieren: schildpadden in de vijver, eekhoorns (erg nieuwsgierig). Wat wij bijzonder vinden aan dit park is dat de buitenkant een gewoon park is, met vijvers, fonteinen en bloemenperken, maar dat de binnenkant ineens uit lavasteen bestaat en erg rotsachtig is. We klimmen naar het hoogste punt in het park en bewonderen het uitzicht op de bergketens in Amerika. We kunnen ze wat beter zien dan vanochtend, maar erg helder is het nog steeds niet. Het is ook nogal kouder geworden, zo’n 15 graden. Met de auto volgen we de kustweg rond Victoria en belanden ineens in de villawijk van Victoria. Wat een grote en mooie huizen staan hier, de meeste zijn niet eens zichtbaar door de hoge hekken en struiken. Het contrast met de dak- en thuislozen in een park even verderop is dan wel erg groot. Rond een uur of half zes zijn we terug in het hotel, waar we, lekker gemakkelijk, ook blijven eten. ’s Avonds pakken we, georganiseerd als we zijn (haha), alvast onze koffers en tassen in, als voorbereiding op de thuisreis. Het lijkt allemaal te passen, pfff!

Woensdagochtend is het bewolkt en motregent het wat. Maakt niet uit, want het is toch een reisdag. We checken online in bij KLM en reserveren onze stoelen (yes, gelukt!), checken uit bij het hotel en rijden richting de veerboot. Op de snelweg geeft een lichtkrant al de informatie dat we de boot van 12.00 uur kunnen halen: prettig! Lekker rustig op de veerboot begin ik aan deze tekst, terwijl ik naar mooie landschap kijk, dat zelfs bewolkt nog prachtig is. De bergen lijken allerlei blauwtinten te hebben, erg mysterieus.

Zo, het is voor ons nu woensdagmiddag. We hebben onze bagage in het hotel gedropt, de auto ingeleverd, zijn terug gewandeld naar het hotel via Gastown, een oude, gezellige wijk in Vancouver. Daar staat een steamclock uit begin 1900, die op stoom werkt en elk half uur een melodietje laat horen. Vanavond nog even ergens eten en dan onze koffers definitief inpakken voor vertrek morgen. Beetje dubbel gevoel: we zijn hier graag, maar willen ook wel weer naar huis.

Oja, wat we ons opvalt en wat we nog niet verteld hebben:
• Het water in de toiletten spoelt weg als in een draaikolk! We zien hier en daar voordelen ten opzichte van de Nederlandse manier van spoelen, maar uitweiden daarover is niet echt geschikt voor deze weblog…..
• In een restaurant, doet er niet toe hoe luxe, wordt je bord meteen weggehaald als je klaar bent, ook al zit je tafelgenoot nog te eten. Op zich niks mis mee, maar het voelt een beetje gek, alsof je op moet schieten….

Nog één weblog te gaan om deze reis af te ronden, als we thuis zijn. Dat lijkt tegelijk ver weg en heel dichtbij…

Groetjes, tot later,
Margreet