Manning Park
Door: Jan
Blijf op de hoogte en volg Jan en Margreet
18 Mei 2016 | Canada, Hope
Zondagmorgen, nadat we de auto hebben gehaald, gaan we richting Manning Park. Een rit van ongeveer 230 kilometer. Het eerste half uur rijden we nog door Vancouver. Deze stad heeft 600.000 inwoners. Velen kennen deze stad van de foute wissel van Sven Kramer op de tien kilometer tijdens de Spelen van 2010.
De wegen zijn breed, de aanwijzingen zeer duidelijk. We volgen Highway 1bijna langs de Amerikaanse grens. Een aantal keren zien we een afslag USA border. Na het stadje Hope verruilen we snelweg 1 voor Highway 3. Al snel zien we borden die melden dat we in Manning Provinciaal Park rijden. Zoiets kun je in Nederland niet bedenken: een 60 km lange snelweg door een Nationaal Park. Bij het bord Manning Park Resort slaan we af en stoppen op het parkeerterrein van dit (Ski)resort. Het eerste wat we zien zijn de kleine eekhoorntjes die je hier veel tegenkomt. We krijgen een kamer en installeren ons. In de informatie hadden we gelezen dat er dichtbij een meertje (Beaver Hope) moest zijn. Hier hebben we een korte wandeling gemaakt. Dit meertje is bijna een eeuw geleden ontstaan doordat bevers er een dam bouwden.
Daarna zijn we nog naar een uitkijkpunt ( Lookout)gereden. Een weg van 8 kilometer lang en 1800 meter omhoog. Hier hebben we een schitterend uitzicht over dit deel van Manning Park. We zien onder andere het Lightning Lake achter het Manning Resort liggen. Na het maken van een aantal prachtige foto’s en in de laatste sneeuw (die er nog steeds ligt) te hebben gestaan rijden we terug naar het resort om in het plaatselijk restaurant te eten. Het eten smaakt goed maar de bediening heeft er niet zoveel zin in en heeft het woord etiquette niet geleerd op school. ’s Avonds zijn we op de kamer gebleven en vroeg onder de wol gegaan.
Op maandagmorgen staan we om kwart voor acht voor de deur van het restaurant voor breakfast: zit de deur op slot! Blijkt er pas vanaf negen uur ontbijt mogelijk te zijn. Na negenen weer naar de ontbijtzaal voor een prima ontbijt.
Na het ontbijt rijden we naar Ligtning Lake waar we een track hebben gelopen rond het meer. De paden waren goed te gaan, al moesten we zo nu en dan over omgevallen bomen klauteren en door de laatste sneeuwresten baggeren. Nog één ander stel zijn we tegengekomen. Verder waren we voor anderhalf uur alleen met de overweldigende natuur.
‘s Middags gaan we naar het stadje Hope. Margreet rijdt haar eerste kilometers in Canada en haar eerste kilometers in een automaat. Hier zie je echt de grote, brede straten die we van TV kennen. Ook zie je hier een groot verschil in rijk en arm. Het avondeten nemen we in hetzelfde restaurant als gisteren. Dezelfde serveerster is veel vriendelijker, maar ze vergeet ons het bestelde drinken te brengen en we hebben eerder een bord eten voor ons dan bestek. Beetje knullig wel: het blijkt haar laatste avond te zijn in het restaurant.
Morgenochtend laden we onze spullen in de auto en gaan we naar Penticton.
Groeten van Jan
De wegen zijn breed, de aanwijzingen zeer duidelijk. We volgen Highway 1bijna langs de Amerikaanse grens. Een aantal keren zien we een afslag USA border. Na het stadje Hope verruilen we snelweg 1 voor Highway 3. Al snel zien we borden die melden dat we in Manning Provinciaal Park rijden. Zoiets kun je in Nederland niet bedenken: een 60 km lange snelweg door een Nationaal Park. Bij het bord Manning Park Resort slaan we af en stoppen op het parkeerterrein van dit (Ski)resort. Het eerste wat we zien zijn de kleine eekhoorntjes die je hier veel tegenkomt. We krijgen een kamer en installeren ons. In de informatie hadden we gelezen dat er dichtbij een meertje (Beaver Hope) moest zijn. Hier hebben we een korte wandeling gemaakt. Dit meertje is bijna een eeuw geleden ontstaan doordat bevers er een dam bouwden.
Daarna zijn we nog naar een uitkijkpunt ( Lookout)gereden. Een weg van 8 kilometer lang en 1800 meter omhoog. Hier hebben we een schitterend uitzicht over dit deel van Manning Park. We zien onder andere het Lightning Lake achter het Manning Resort liggen. Na het maken van een aantal prachtige foto’s en in de laatste sneeuw (die er nog steeds ligt) te hebben gestaan rijden we terug naar het resort om in het plaatselijk restaurant te eten. Het eten smaakt goed maar de bediening heeft er niet zoveel zin in en heeft het woord etiquette niet geleerd op school. ’s Avonds zijn we op de kamer gebleven en vroeg onder de wol gegaan.
Op maandagmorgen staan we om kwart voor acht voor de deur van het restaurant voor breakfast: zit de deur op slot! Blijkt er pas vanaf negen uur ontbijt mogelijk te zijn. Na negenen weer naar de ontbijtzaal voor een prima ontbijt.
Na het ontbijt rijden we naar Ligtning Lake waar we een track hebben gelopen rond het meer. De paden waren goed te gaan, al moesten we zo nu en dan over omgevallen bomen klauteren en door de laatste sneeuwresten baggeren. Nog één ander stel zijn we tegengekomen. Verder waren we voor anderhalf uur alleen met de overweldigende natuur.
‘s Middags gaan we naar het stadje Hope. Margreet rijdt haar eerste kilometers in Canada en haar eerste kilometers in een automaat. Hier zie je echt de grote, brede straten die we van TV kennen. Ook zie je hier een groot verschil in rijk en arm. Het avondeten nemen we in hetzelfde restaurant als gisteren. Dezelfde serveerster is veel vriendelijker, maar ze vergeet ons het bestelde drinken te brengen en we hebben eerder een bord eten voor ons dan bestek. Beetje knullig wel: het blijkt haar laatste avond te zijn in het restaurant.
Morgenochtend laden we onze spullen in de auto en gaan we naar Penticton.
Groeten van Jan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
