Penticton

Laatste nacht in Manning Park, inpakken en wegwezen naar Penticton, een middelgrote plaats dat de ruimte tussen twee meren in beslag neemt. We hebben een rit van ongeveer 185 km voor de boeg, waar we zo’n 3,5 uur over doen, als we tenminste niet stoppen onderweg.

We rijden rond 9 uur bij het hotel vandaan, de zon schijnt, het is nog wel wat fris met 10 graden. In Manning Park zijn de bergen grof en woest, er zijn bijna geen vlakke delen in de valleien. Dus ook bijna geen huizen. Na ongeveer 50 km verandert dit beeld ineens: de bergen worden vriendelijker, glooien meer en er zijn grote, vlakke stukken. Daar zie je dan ook de grote boerderijen met de grote schuren en de vele koeien. Precies zoals je het verwacht! De temperatuur is inmiddels opgelopen tot 19 graden.

Al gauw naderen we Princeton, een stadje op de route naar Penticton. Jan heeft wel trek in koffie (natuurlijk!), ik zou wel wat goedwerkende wifi kunnen gebruiken, dus we verlaten Highway 3. In Princeton vinden we al snel het visitor center, het vvv, waar een vriendelijke mevrouw ons vertelt dat we hun wifi mogen gebruiken: erg prettig! We moeten even contact met Bavius hebben, omdat de telefoon van Jan vergrendeld is, na 3 x foute code. Bavius doet vreselijk z’n best, maar kan de PUK-code niet vinden. Later blijkt dat we de code via de provider moeten krijgen (sorry Bavius!). Toch leuk om weer even contact met thuis te hebben.

We verkennen het vriendelijke stadje en gaan op advies van de vvv-mevrouw naar een lunchroom annex bakkerij. Bij het openen van de deur komen de heerlijkste geuren je al tegemoet. Wij bestellen in ons beste Engels koffie, thee en twee koeken (nog warm!), waarna de eigenaar zegt: ‘Dus, wat lekkers bij de koffie?’ Hij blijkt Tjerkstra te heten en is toen hij een half jaar oud was, vanuit Sneek naar Canada verhuisd (hij is nu rond de 60). We raken in gesprek, hij wil z’n ietwat roestige Nederlands wat ontroesten. Dat lukt goed, omdat hij pas vanaf z’n 6e (school) Engels leerde praten. Leuk om te ervaren dat je je moedertaal nooit verleert. Ons gesprek gaat - in twee talen, want hij moet te veel nadenken in het Nederlands - over de druk-druk-druk, altijd bezige Nederlanders, de immigrantenproblematiek, Trump, Trudeau, de ruimte en rust in Canada en nog veel meer. Aan alles komt een eind, dus ook aan dit leuke contact: we gaan weer verder.

Onderweg, weer op highway 3, komen we meer grote trucks tegen dan personenauto’s. Trouwens, ook de meeste personenauto’s zien er uit als trucks, zo groot! De trucks vervoeren meestal bouwmaterialen of boomstammen. Logisch in een gebied dat bestaat van de houtwinning en –verwerking, maar toch. Na verschillende tussenstops, nodig om even te genieten van de prachtige uitzichten of om ons, in de auto, verkleden in iets luchtigers (temperatuur is inmiddels zo’n 22 gaden, strakblauwe lucht) bereiken we Penticton. Lang leve de kaarten-app waar collega Hans me op wees, het werkt perfect om die app als navigatie te gebruiken: tot nu toe niet verdwaald, alles rechtstreeks bereikt.

Het hotel is prima, de kamer is royaal. We wandelen, heerlijk in het zonnetje, naar het grote meer (135 km lang en zo’n 5 km breed) en verkennen Penticton. We kunnen in een uur van de onderkant van het ene meer naar de bovenkant van het andere meer lopen, maar dat doen we maar niet: te warm!
Op advies van de mevrouw van het hotel eten we ’s avonds bij Villa Rosa, een Italiaans restaurant. Dit blijkt een goed advies, want het is er gezellig, met prettige bediening en (het belangrijkste) heeeeerlijk eten! Terug in het hotel (ronden tienen), ‘even liggen, even uitbuiken’, tja, dat mislukt: we kakken in en besluiten om maar te gaan slapen.

Woensdagochtend vroeg wakker natuurlijk (rond 6 uur!), in de benen en er, na het ontbijt, op uit. Het weer is nog schitterend, maar de voorspelling is dat het ’s middags om zal slaan. We rijden via kleine weggetjes naar het gebied met de wijngaarden en genieten onderweg weer van de mooie uitzichten en gezellige dorpjes.
De zon schijnt nog als we terug zijn, rond half elf (ja, we pakken de dag goed mee), dus op naar het strandje. Lekker chillen, koffie to- go voor Jan, lees- en puzzelboekje mee, mensen kijken, verder lekker niks…..
Dan slaat inderdaad het weer om, de lucht betrekt en de wind wordt sterker. We pakken de auto en halen wat boodschappen (fruit, zuivel, broodjes etc.). in een typische Canadese mall. Daarna nog even zwemmen in het zwembad van het hotel en dan….. even niks.
Vanavond eten we bij Denny’s, een typisch Canadese diner. Ben benieuwd hoe ons dat bevalt.

Trouwens, KPN heeft vlot gereageerd en geholpen, Jans telefoon doet het weer!

Nu we hier een paar dagen zijn, valt ons een aantal dingen op:
• De ruimte en de grootte. Bijvoorbeeld in de wegen, de nationale parken, de porties eten en drinken. Erg veel mensen hebben behoorlijk overgewicht, wat geen wonder is als je de maat van de porties eten en drinken ziet. Een kleine koffie is al een dubbele volgens onze begrippen.
• Canadezen zijn (ook de vrouwen!) heer in het verkeer: je krijgt alle tijd en ruimte om bijv. lopend de kruising over te gaan. In Nederland rijden automobilisten je bijna over je tenen of hielen als je naar hun idee te veel tijd neemt. Ook op voetpaden houdt iedereen ruim afstand, niemand botst tegen schouders ofzo.
• We hebben nog maar een paar keer een claxon gehoord. Dit zegt niets over ons gehoor (het gaat prima met onze oren trouwens), maar meer over de afstand die ze nemen in het verkeer. Natuurlijk, er is hier ook meer ruimte dan in Nederland, de wegen zijn dubbel zo breed, maar ze gedragen zich veel minder gehaast.
• De supergrote trucks! Ze zijn prachtig, met dat chroom, die grote motorkap en al die pk’s! De aanhangers zijn een keer zo lang als in Nederland, soms tot wel 35 meter. Zie je het voor je: zo’n combinatie in de nauwe binnensteden in Nederland! Het verkeer staat meteen voor de rest van de dag muurvast.

Er is nog veel meer te vertellen, maar dat komt nog wel.

Groetjes, Margreet